Het draadje uit mijn enkel verwijderen zou volgens mijn chirurg niet veel voorstellen. “Nou ja”, gaf hij toe, “sommige mensen vinden het wel eng.” Tot nu toe heb ik alles zonder te griezelen kunnen doorstaan. Een zware ingreep is het zeker niet want je mag van te voren gewoon eten en drinken en na de ingreep kun je zo weer naar huis toe. Wel iemand meenemen, maar dat was ik al van plan, want zelf lopen lukt mij nog niet… met of zonder verdoving.
Waarom het draadje uit mijn enkel wordt gehaald
Bij mijn litteken aan de kant van mijn scheenbeen zat een raar uitstulpje. Dat was een stukje van een draad die, nadat mijn enkel was gebroken, nodig was als steun, omdat ze aan die kant geen plaatje konden plaatsen. Officieel heet het een K-draad.
Aan de linkerkant (in het echt aan de binnenkant van mijn linkerenkel), zit een schroef en een K-draad. Dit draad wordt eruitgehaald.
Je ziet het zitten, het drukt een beetje naar buiten tegen mijn huid aan. Bij een draad denk je aan een touwtje, maar dit draad is gemaakt van titanium. En als mijn schoen tegen dat plekje zou schuren, kon er een wond en ontsteking komen en dan was ik verder van huis. Dus dat draadje moest eruit. De schroeven en het plaatje laten ze lekker zitten.
Het geluid van metaal op metaal
Vandaag mocht dan het draadje eruit. Eerst werd mijn voet ontsmet en kreeg ik weer een rood voetje. Ik werd plaatselijk verdoofd. Het litteken, dat net zo mooi aan het helen was, moest jammer genoeg weer opengesneden worden. Ook al voelde ik door de verdoving geen pijn, je voelde wel dat iemand daar iets aan het doen is. Ik was in gedachten aan andere dingen aan het denken. Ze kon het draadje niet goed vinden. “Je hoort vast wel dat geluid van metaal dat op metaal schraapt”. Nou nee, ik was in gedachten elders, maar bedankt voor de mededeling die ik niet wilde horen. Ze waren voor de rest wel aardig en zorgzaam hoor.
Dit draadje zat hier ergens in mijn enkel.
Een draadje van titanium
En gelukkig duurde het niet lang en werd er iets uit mijn enkel getrokken. Of ik het even wilde zien. Ja, zo nieuwsgierig ben ik dan weer wel. Als ik iets omhoog kom zitten – gelijk een goede buikspieroefening – zie ik iets roods liggen. Mijn vraag of ze het weg gaan gooien werd bevestigd beantwoord. Maar als ik het wilde hebben kon dat ook. Ondertussen werd de wond gehecht en krijg ik tegen het bloeden nog een drukverband. Het schoongemaakte draad krijg ik in een kokertje mee. Over twee weken mogen de hechtingen eruit. Een paar uren later is de verdoving uitgewerkt en neem ik een paracetamol tegen de pijn. Ze hebben er wel in zitten prutsen, dus dat voel je achteraf wel.
En nu verder revalideren
Het gaat wel de goede kant op. Ik krijg van mijn fysiotherapeut oefeningen om mijn voet weer te kunnen belasten. Twee weken geleden was ik nog aan het hinken en nu kan ik mijn voet al neerzetten en gedeeltelijk op staan. Stap voor stap, met heel veel geduld en de zorg van mijn lief, kom ik er wel.
