Twee weken in gips en hoe gaat het nu? Na mijn lelijke val van mijn fiets waarbij ik mijn enkel heb gebroken, heb ik de eerste twee weken veel geslapen. En ik ben uitstekend verzorgd door Hans en mijn zoon Sebastiaan. Hoe blij ben ik dat er altijd iemand bij me is, want met zo’n voet en onderbeen in het gips kun je bijna geen kant op. Ik heb wel krukken, maar daar ben ik nog geen held in. Moet daar nog heel mee oefenen en behendigheid in krijgen.
Waterijsje na de operatie
Toen ik zeventien was, zijn mijn amandelen geknipt. Ik was toen heel blij met de verkoelende waterijsjes, die hielpen tegen de pijn in mijn keel.
Na mijn operatie aan mijn enkel vroegen ze als eerste of ik een waterijsje wilde hebben. Ik had dorst, want ik had vijf uren niets gegeten of gedronken. En ik wilde gewoon water. Later werd me weer gevraagd of ik een ijsje wilde hebben. Nee, liever water. Ik vond het een vreemde vraag. Ondertussen ben ik een artikel tegengekomen over waterijsjes na de operatie en begrijp nu waarom ik deze vraag kreeg. Terwijl ik in de verkoeverkamer lag te wachten, totdat de ruggenprik uitgewerkt was, heb ik verschillende visualisaties gedaan tegen de pijn en om de narcose zo snel mogelijk uit mijn lichaam te krijgen. We kunnen veel meer met gedachten en intentie dan we denken. Ik heb weinig pijn gehad en de narcose was snel uitgewerkt.
Aan de medicijnen
De dag na mijn operatie kreeg ik in het ziekenhuis ‘s ochtends vroeg een bekertje vol met allemaal medicijnen. Zelf neem ik zelden een asperientje of zoiets in. Mijn eerste gedachte was dan ook ‘Oh, wat handig, ik krijg de medicijnen voor een hele week al mee en een poedertje voor een drankje.’ Totdat na mijn ontbijt ik de vraag kreeg waarom ik mijn medicijnen niet had ingenomen.
Pijnstillers na de operatie aan mijn enkel
Voordat ik iets ga slikken wil ik natuurlijk eerst weten wat het is. Bij de uitleg bleek dat ik voor de zware pijnstillers, die ik allemaal in een keer moest innemen, ook nog een poedertje in moest nemen om mijn maag te beschermen. En verder zaten er nog paracetamols bij. Uiteindelijk heb ik twee paracetamols ingenomen, want nu werkte de verdoving van de operatie nog, maar als die helemaal uitgewerkt zou zijn, zou ik toch veel pijn krijgen. Gelukkig heb ik de afgelopen twee weken weinig pijn gehad en als ik iets voelde, hielp een paracetamol. De andere medicijnen met maagbeschermers heb ik maar ongeopend laten staan.
Deze foto is ook de ochtend dat ik in het ziekenhuis lag. Mijn uitzicht in ziekenhuis met mijn furoshiki op het nachtkastje. Een furoshiki is een op Japanse wijze gevouwen doek, waarin je spulletjes mee kunt nemen. Ik gebruik het als tas.
En dan moet je jezelf prikken
Bij ons in de familie kunnen we niet tegen bloed of prikken. Zo kan ik me nog de tijd uit mijn jeugd herinneren dat we op de bank tv zaten te kijken en er een medisch programma begon. We werden allemaal slap en draaierig en vielen bijna flauw. Je begrijpt dat we nooit zo’n programma hebben afgekeken. Nadat ik kennis heb gemaakt met acupunctuur, ben ik gelukkig af van de angst om geprikt te worden. Maar ja, dan krijg je ineens te horen dat je met een gipsen poot moet oppassen voor trombose, een bloedpropje in je aders, en je jezelf moet prikken met bloedverdunners.
In het ziekenhuis heb ik mogen oefenen op een opgerolde handdoek. Maar ja, dan thuis het in het echt doen. Het verbaasde me dat ik de prik amper voelde en niet verder gaan denken dat je in je eigen lichaam zit te prikken. Het ging dus goed. Maar na tien dagen had ik het wel gehad. Ondertussen kreeg ik door de bloedverdunner op de prikplekken blauwe plekken. En gelukkig, ik mocht na de veertiende dag stoppen met prikken.
Gezellig op de bank
Ik heb dus veel geslapen en ik heb een heerlijke bank waar ik op kan liggen. Hans speelt zo nu en dan een gezellig liedje voor mij.
Na twee weken uit het gips
Precies twee weken na mijn val zijn weer foto’s van de enkel gemaakt, nadat mijn Summer Breeze gipsverband verwijderd is. Het wachten in de wachtkamer duurde het langst. Het ziet er allemaal goed uit en de komende vier weken alleen nog niet mijn been belasten. Het been is nu wel 2,5 kg lichter. De enkel is nog dik, voelt stijf aan. langzaam moet ik de enkel losser krijgen door rondjes te draaien, maar dat is erg lastig om te doen.
Mijn enkel met Summer Breeze gipsverband
Mijn enkel zonder gips en met een kousje, want twee grote littekens is niet zo’n prettig gezicht voor de anderen in de wachtkamer.
Zes weken rusten
Twee weken met gips en vier weken zonder gips, het been niet belasten en gewoon rusten. De zes weken kom ik wel door met veel slapen en boeken lezen. Het is net vakantie.
Mijn moeder, die zelf ook in de lappenmand zit, kan ik via Facetime of samen met mijn zusje via Skype zien en spreken.
