Een ongeluk zit in een klein trappetje
Na mijn tweede dag van een vierdaagse workshop sumi-e, wilde ik naar huis fietsen. Ik bedacht me en wilde toch de andere kant op gaan. Ik reed het hek door, dat halverwege het pad open stond. Pas toen ik er doorheen fietste zag ik dat er aan de andere kant van het hek traptredes zaten.
De traptredes aan de andere kant van het hek.
Eigenlijk had ik als een ‘Evel Knievel’ hard door moeten fietsen, maar ik schrok en remde. Ik verloor mijn evenwicht en op de zwakke enkel, die ik al vaker verzwikt had, kwam ik ongelukkig terecht.
Veel geluk bij een ongeluk
Terugkijkend heb ik heel veel geluk gehad bij mijn ongeluk. Gelukkig kwam gelijk een hardloper langs die me wilde optillen. Ik zag dat mijn voet wel erg naar buiten stak, mijn enkel was dik aan het worden en het deed pijn. Liever niet. Hij wilde toen een ambulance bellen, maar we zagen ineens voor ons met grote letters ‘Huisartsen Boterdiep’ staan.
Hij rende de hoek om naar de ingang om te kijken of er nog iemand was, want het was bijna vijf uur. Mijn volgende geluk, ze waren er nog. Iemand heeft mijn fiets teruggezet in het fietsenrek en op slot gedaan. En toen met de rolstoel mij naar binnen gereden. Ik werd ontvangen door het voltalige personeel, dat mij bij vertrek het beste toewenste. Veel konden ze niet doen, alleen concluderen dat het er niet goed uitzag en ze hebben gelijk de spoedeisende hulp van het Martiniziekenhuis gebeld en daar kon ik gelijk heen.
Naar de SpoedEisende Hulp van het Martiniziekenhuis
Volgend geluk was dat Hans al thuis was en mij met de auto kon ophalen. De aardige huisarts met hele coole, groene schoenen die mijn voet had nageken, hield nu het verkeer op de Bloemsingel tegen, terwijl Hans mij naar de auto reed.
Bij de spoedeisende hulp waren veel kinderen met een gebroken pols of arm. Zij kregen stoere, safarigroene gips. Ik was benieuwd uit welke kleuren ik mocht kiezen. En ze mochten na afloop met hun papa naar de Mac. Ik moest op dat moment niet aan eten denken. Bij het ziekenhuis werd eerst gevraagd of ik een pijnstiller nodig had. Mijn migraineaanvallen die ik zo nu en dan heb zijn wat pijn betreft tien keer erger, dus deze pijn kon ik wel aan zonder pijnstiller.
Mijn enkel aan beide kanten gebroken
Het ziet er niet goed uit
Eerst werd een foto gemaakt. Hans keek mee en zag al dat het niet goed zat. De verpleegkundige en de chirurg vertelden ons dat het een operatie zou worden, binnen nu en twee weken. Ondertussen kreeg ik gips en werd mijn voet, terwijl het gips aan het harden was, recht geduwd. En dat voel je wel even. De arts merkte op dat hij bomen van kerels in dezelfde situatie mee had gemaakt, die alles bij elkaar schreeuwden. Hij was onder de indruk dat ik zonder verdoving geen kik gaf.
Voor het gips was er geen safarigroen, maar ik kon kiezen tussen de kleuren rood, wit en blauw. Het werd blauw.
Nog even een scan, want op de foto was onduidelijk te zien hoe het aan de achterkant zat. Dat bleek ook niet goed te zijn. We moesten nog even wachten op de uitslag en welke vervolgafspraken gemaakt moesten worden. Ondertussen had ik ook al krukken, met uitleg hoe ik ze moet gebruiken, gekregen. De volgende twee dagen zou ik schilderlessen geven en in gedachten bedacht ik mij hoe dat zou gaan met krukken.
Op de scan blijkt dat er nog meer stuk is.
Nog een geluk bij mijn ongeluk
In mijn situatie was een operatie binnen 48 uur het beste, maar dat is in de praktijk normaal niet mogelijk. En toen kregen we te horen dat er iets heel uitzonderlijks aan de hand was. Alweer een geluk bij dit ongeluk. Er was ineens plek en ik zou gelijk geopereerd kunnen worden. De chirurg was nog een heup aan het spoelen en was zo klaar.
De verpleegkundige die mij net mooi in het gips had gezet, baalde wel even dat haar gips nu alweer eraf moest en ze zette demonstratief nog een pijl boven het gips, voor het geval ze niet meer wisten welk been het moest zijn. Maar gaf ze toe, gelijk opereren was het beste. Het wordt deze week geen les meer geven, want ik moest nu een dag in het ziekenhuis blijven.
De ingreep zonder complicaties heeft anderhalf uur geduurd. Ik kwam aan het eind van de operatie bij en de chirurg vertelde me dat het allemaal goed was gegaan. In de verkoeverruimte heb ik Hans nog even aan de telefoon gehad om hem op de hoogte te brengen.
Volgens verwachting zou ik pas om twee uur ‘s nachts naar de zaal gaan. Ik heb terwijl ik daar lag, de lotus qigong oefening gedaan gedaan waarbij ik visualiseerde dat bij het sluiten van een lotusbloem helende energie mijn lichaam binnenkomt. Bij het openen van de lotusbloem liet ik afvalstoffen en de verdoving, ik had een ruggenprik gehad, mijn lichaam uit gaan. Het heeft gewerkt. De verpleegkundige die mij iedere keer controleerde was verbaasd hoe snel ik weer gevoel in mijn benen terugkreeg. Om half twaalf lag ik op zaal.
Na de operatie op zaal
Bakje vol met pillen
‘s Ochtends krijg ik een bakje met een gigantische voorraad aan pillen. Naïef als ik ben denk dat het voor de hele week moet zijn, of misschien wel voor de hele dag. Zelf gebruik ik amper een paracetamol. Laat staan andere medicijnen. Het blijkt dat ik al die medicijnen bij mijn ontbijt moet innemen. Ik wil dan wel even uitleg wat ik dan naar binnen ga slikken. Het zijn pijnstillers en oh ja, daarbij ook weer maagbeschermers, want het is best wel sterk spul. Ook zit er nog paracetamol tussen al die pillen. Ik zeg dat ik alleen de paracetamol in ga nemen. Dat was niet zo verstandig, vond de verpleegkundige. Ze dacht dat de verdoving nog niet was uitgewerkt en dat ik erge pijnen zou krijgen. Mooi niet. Ik heb de komende tijd met een paracetamol de pijn kunnen onderdrukken.
Schroeven en een plaatje
De artsen die ‘s ochtends aan mijn bed kwamen, vroegen of ik de foto’s wilde zien. Natuurlijk! Op een groot scherm lieten ze de foto’s zien en legden mij en Hans uit hoe het was en wat er gedaan is. En ze hebben heel lief zelfs met mijn iPhone foto’s van de foto’s voor me gemaakt.
Wat schroeven en een plaatje, die de gebroken onderdelen bij elkaar moeten houden
En ik kreeg nieuw gips en nog meer uitleg. En samen met fysio oefenen hoe hoe ik met de krukken kan lopen en de trap met een kruk op en af kan gaan.
En in de gipskamer mocht ik kiezen uit alle kleurtjes die er zijn. Het is ‘Summer Jungle’ geworden. En ik mocht nadat ik alles achter de rug had naar huis. Wat een aardig en vriendelijk personeel in het Martiniziekenhuis, ik voelde me meer dan goed verzorgd.
Mijn Summer Jungle gipsbeen
Echt handig ben ik nog niet met mijn pootje in het gips. Nu maar eens kijken hoe ik met rolstoel en krukken een beetje hier thuis kan bewegen. En ik laat me lekker door Hans en Sebas vertroetelen.
Gelukkig weer thuis
